کد مطلب:25769 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

الف ـ نام پادشاه زمان حضرت ابراهيم چه بود؟ آيا اين پادشاه كافر بود يا خير؟ ب ـ لطفاً تفسير آية 92 سوره آل عمران را بيان كنيد؟

الف ـ نام پادشاه زمان حضرت ابراهيم نمرود بود. نمرود لقب عام پادشاهان نبطيان (سريانيان) است; همان گونه كه فرعونيان لقب عام پادشاهان قبطيان بود.

برخي نمرود زمان حضرت ابراهيم را، پسر كنعان، پسر حضرت نوح دانستهاند. عدهاي نيز او را پسر كوش، پسر حضرت نوح، دانستهاند

در قرآن كريم در آية 258 سورة بقره، از او بدون ذكر نام، ياد شده كه با حضرت ابراهيمغ درباره خداوند محاجه كرده و ادعاي خدايي نمود. او چون از حجت فرو ماند، عرصه را بر ابراهيمغ تنگ كرد و در نهايت دستور داد كه او را با منجنيق به ميان تودهاي عظيم از آتش بيندازند، كه به اراده الهي، آتش بر او سرد و گلستان شد.(انبيأ، 68 ـ 69; صافات، 97 ـ 98 / ر. ك: اعلام قرآن، دكتر خزائلي، ص 705، اميركبير.)

ب ـ در آية 92 سوره آل عمران، خداوند ميفرمايد: لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّيَ تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِي عَلِيم .

واژة بر در اصل به معناي وسعت است. و اين واژه با توجه به آيات ديگر قرآن، معناي وسيعي داشته و به تمام نيكيها اعم از ايمان و عمل پاك گفته ميشود، مثلاًدر آيه 177 سوره بقره، ايمان به خدا، روز جزا و پيامبران و كمك به نيازمندان و نماز و روزه و وفاي به عهد و استقامت در برابر مشكلات و حوادث، از شعب برّ دانسته شده است.

بنابر اين، رسيدن به مقام نيكوكاران واقعي شرايط زيادي دارد كه يكي از آنها طبق آيه 92 سوره آل عمران، انفاق كردن از اموالي است كه مورد علاقة انسان است; زيرا علاقة واقعي به خدا و احترام به اصول انسانيت، آن گاه روشن ميشود كه انسان بر سر دوراهي قرار گيرد; در يك طرف مال و ثروت و در طرف ديگر خداوند و عواطف انسانيت. اگر انسان از مالي كه خود به دست آورده و همانند جزيي از او شده و علاقه شديدي به آن دارد، دست بردارد، معلوم ميشود كه در عشقش به خداوند صادق است.

در پايان آيه خداوند با عبارت; تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِي عَلِيم براي جلب توجه انفاق كنندگان ميفرمايد: خداوند از آنچه در راه خدا انفاق ميكنيد كم يا زياد از اموال مورد علاقه يا غير مورد علاقه آگاه است، و بنابراين، هرگز كم نخواهد شد.(ر. ك: الميزان، علامه طباطبايي، ج 3، ص 344، جامعه مدرسين / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 3، ص 4، دارالكتب الاسلاميه.)